Het rapport van de Onderwijsinspectie dat vorige week werd gepresenteerd, schetst een somber beeld. „Haarscheuren lijken zich te verdiepen.” In de slipstream van deze verontrustende opmerking wordt onderwijsvernieuwing in veel media als een van de boosdoeners weggezet. Sommige columnisten droomden weg bij de gedachte aan vroeger, de tijd waarin alles beter was. In het vooroorlogse onderwijs was kansenongelijkheid eerder regel dan uitzondering. Een tijd waarin een groot deel van de kinderen niet leerde lezen en schrijven.
Natuurlijk wil niemand deze situatie terug. Dan maar lukraak vernieuwen, iedere leraar onderwijsvernieuwer maken? Of op basis van de inzichten op de school van je kinderen een landelijke vernieuwingscampagne voor het onderwijs opzetten? Onderwijsverbetering is een vak. Op basis van wetenschappelijke inzichten weten we steeds beter hoe kinderen leren. We herkennen talenten en weten steeds beter hoe we die talenten tot wasdom kunnen laten komen. De kennis ligt voor het oprapen, al delen we het te weinig.
De onderwijsraden (primair tot en met wetenschappelijk onderwijs) presenteerden vorige week een plan om meer kennis uit te wisselen. Mooi initiatief. Maar hoe? Het gaat erom wetenschappelijke kennis te vertalen naar de dagelijkse onderwijspraktijk. De onderwijsinspectie is enkel tegen ongerichte vernieuwing. Niet elke onderwijsvernieuwer neemt de wetenschap als basis voor zijn werk. En niet elke schoolleider vraagt hierom. Daar moet verandering in komen. Een pleidooi voor het onderwijs van vroeger, ‘toen alles beter was’, is misleidend voor de kinderen van nu, een belediging voor de leerkracht en verspilling van alle publieke middelen die we in onderwijsonderzoek hebben gestoken.
directeur EDventure, brancheorganisatie voor onderwijsadviesbureaus.
Klik hier voor het opiniestuk in het NRC.
Klik hier voor de uitgebreide versie .
